martes, 23 de octubre de 2012

Creo que tengo que abrirme otro blog

El otro día hablando con Ale de la Fundación Carreras comentaba que el blog de enferma no puede durar toda la vida. Y tenía razón. Ya he terminado hace rato los tratamientos. Sigo teniendo pequeñas historias pero como cualquier otra persona. La leucemia ha desaparecido de mi vida. 

La idea de este blog era, además de mantener informados a los familiares y amigos, encontrar a alguien con mi mismo diagnóstico. Recuerdo cuando me dijeron el nombre de la enfermedad lo busqué por Internet y fue horroroso. No por la información que no sabemos interpretar (aunque yo conté siempre con ventaja, Luigi entiende de medicina y sabe explicar muy bien) si no por los blogs que encontraba. Encontraba blogs de gente muerta, gente con mi misma enfermedad y muerta. Y eso da muy mal rollo. Por eso este blog se llama como se llama. Sí, ese nombre tan largo y raro. Para hacer señales de humo a la gente que empieza en esto, para que vean que hay alguien que sigue vivo y rompiendo las bolas. (En romper tengo un master y si no me creéis preguntarle a mi marido).

El problema está en que si ese alguien entra y ve mi blog lleno de cosas de ganchillo, se va a pensar que la quimio me ha afectado al cerebro. Creo que tengo que usar el blog que alguna vez abrí (ya os pasaré la dirección) para contar mis tonterías tontas y dejar éste para los temas médicos. 

¿Qué pensáis? Necesito vuestros comentarios para tomar esta decisión. 

Mientras me los dais me voy a hacer una cosa que odio con toda mi alma. Ordenar los armarios. Tengo que reciclar ropa. Tantos cambios de peso me han dejado un armario lleno de ropa que no uso. Espero llenar bolsas y bolsas de ropa que le sirva a otra gente. Y dejar el armario con lo justo.

Bss con neupogen que siempre vienen bien.

26 comentarios:

  1. quan acabis dels teus armaris, passa per casa ^-^

    m'encanta la idea que escriguis en un blog de "después de" i que hi posis mooooltes coses de ganxet.... per cert, de tapetes ja en tens un, no?¿?¿

    cuidao!! que ara tindràs vint-i-tres blogs como una que yo me sé...

    ResponderEliminar
  2. Pues supongo que hay que darle la razón a Ale y separar los temas, ¡te toca trabajar doble! :)

    ResponderEliminar
  3. Creo que deberias hacerlo porque, aunque las que te seguimos ya sabemos de que va tu blog(de todo, jeje), si alguien llega de nueva se quedará un poco fuera de juego. Pido todos los dias que SAn google encuentre las neuronas que buscas ;)

    ResponderEliminar
  4. Yo no cambiaría de blog aunuqe sí readaptaría su título. Ante todo tienes un blog personal, y tu persona antes tenía leucemia y ahora tiene revisiones, alguna neurona perdida y mucho crochet. Pero no dejas de ser la misma persona. Puedes cambiar el título (seguro que enocntrarías algu chulo y "muy tú") y dejar que el lin siga siendo LLAarrobablogspot.com

    Los que te seguimos te vamos a seguir leyendo estés donde estés, pero yo no creo que se vayan a perder los nuevos lectores. Sólod ebes hacer una breve mención enla cabecera ondicando que antes tenías LLA y ahora sufres de crochetmanía y otras cosas divertidas jajajajaja

    Así verán que sigue habiendo vida después de la leucemia, sin tener que dejarlo ahí, de sopetón. No sé si me explico... estoy debajo de un tractor...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. con tanto "lapsus teclae" no se si vas a ser capaz de entender lo que he escrito jajajajaja Ayyy el chute de hoy me ha dejado mú malamente... besos, guapa.

      Eliminar
  5. Tenés q laburar doble, gallllllega. Abres el del "orto", ponés a parir a todos y este te lo guardas para cuando estés modosita.
    Ves, es lo q tiene mi Mermelada, que ya era por sí mísmo un blog chorrada, ahora tiene apartados más serios, sin duda el de Leucemia lo es, pero siempre queda hueco para pelotudeces.
    Besos

    Lou

    ResponderEliminar
  6. A mí me parece buena idea que abras al público tu blog secreto (jejeje) y nos cuentes allí tu día a día y en este blog nos sigas informando cómo van tus revisiones, de esta forma si alguien llega a LLA tras poner en su buscador leucemia, puede ir directo a las entradas que le interesen y no se asustará pensando que irremediablemente su futuro pasará por hacer tapetes para mesas camilla...
    Besos guapa

    ResponderEliminar
  7. Hola Mónica,
    Siento decirte que discrepo abiertamente contigo (y que conste que si al final decides simultanear los dos seguiré siendo una fiel y ávida lectora, ya no sólo de este, sino de ambos)Pero me gusta mucho tu blog tal y como está, porque refleja y resume tu día a día, y precisamente, tu día a día ya no se resume en la leucemia y sus avatares, sino que, para alegría nuestra, cada vez se impregna más de ganchillo y de otros hobbies, eso sí, sigue trayéndonos pedacitos de ti. Es decir, creo que lo que te pide el cuerpo es evolucionar a la siguiente fase, empezar a incluir contenidos "no cancerígenos" cada vez con más frecuencia, pero no aislar tu enfermedad en otro blog, porque sigue formando parte de ti y de tus vivencias.
    Siento el rollo, sólo quería dejarte mi opinión y apoyarte en lo que decidas.
    Besotes

    ResponderEliminar
  8. A mi tb me da igual lo q decidas Mónika cuánto más cómoda te sientas mejor para escribir, la idea q da Nuria me parece genial.
    Besosssss!

    ResponderEliminar
  9. Pues... a ver, partiendo del hecho de que, puedes hacer lo que te dé la gana (y de que quiero conocer tu blog "oscuro"... jajaja) mmm yo te diría que es buena idea.
    Igual si lo hubieras planteado de otra manera no, pero me parece bonito hacerlo como quieres. No es un abandono del blog, sino dejarlo para lo que fue abierto. Yo te seguiré en los dos de todas maneras, si es eso lo que te preocupa... ejjeje

    Pero estoy de acuerdo con que si hay otra persona con las mismas dudas, ante un diagnóstico así... le será más fácil saber que hay una vida "medio" normal después de la leucemia. Y que no a todos les da por hacer ganchillo... jajajajaja :p

    Por lo demás... haz lo que te parezca, pero a mí me parece bien =)

    ResponderEliminar
  10. Em sembla molt bé. Aquest blog t'ha servit de teràpia i ha servit per a que com a mínim jo conegui que hi ha un tipus de leucemia que es diu així, ara ja m´ho sé de carrerilla. D´entrada el millor de tot és que la leucemia ha desaparegut de la teva vida, i potser estaria bé que deixessis igualment el blog a la xarxa, encara que no el facis servir i amb una última entrada que expliqui el perquè l´has deixat inactiu, és a dir, que digui que tú ho has superat. Per cert, com a terapeuta ocupacional que sóc, el que pensi que perquè hi ha coses de ganxet és que t'ha afectat la quimio és que no en té ni p. idea.
    I per últim, no te' n oblidis de deixar-nos l' adreça del teu nou blog.
    Una "potxonada" (com diuen al pallars).

    ResponderEliminar
  11. Pues a mi me gusta como está, si acaso quieres poner una aclaración ?? Pero yo creo q es tu pasado, eres tú y es buenrollista ver donde estabas y donde estas en el mismo blog.
    Besos

    ResponderEliminar
  12. Yo creo que le puedes cambiar el nombre al blog y listo, ¡ea!

    ResponderEliminar
  13. Hola wapa
    Hagas lo q hagas yo entraré todos los días a tu blog a ver si hay novedades y de paso cotilleo a sonieta,lou,ari,blanca, ainara, angi,luna.....
    Mil besos
    Maite

    ResponderEliminar
  14. A nosotros nos gusta así como está, después de todo el ganchillo es parte de tu terapia y creo que cuando uno recibe una noticia como la que recibiste vos cuando te diagnosticaron leucemia es alentador poder ser partícipe de , no sólo la evolución que tenés si no también la forma en que la han sobre llevado todos tus afectos y especialmente vos!! es bueno ver que uno tiene escapatorias,sean viajes, amigos, crochet...que te ayudan a dejar de lado, aunque sea por poquito tiempo la enfermedad por la que se está pasando.

    ResponderEliminar
  15. yo dejaría el mismo nombre LLAPP y añadiría y Más! LLAPP Y MÁS

    ResponderEliminar
  16. Hola, yo acabo de encontrar tu blog ahora mismo. Buscaba blogs de gente muerta y tú no lo estás, por la cual cosa te felicito de todo corazón. Con ésto quería decirte que esta enfermedad no eres tú porque no te define como persona, aunque haya convivido tanto tiempo contigo...
    Así que yo cambiaría de blog, deja este dentro del otro si quieres, y si vuelves a hacer otro, pues los pones todos juntos, tampoco no somos una sola cosa.
    Bueno, mis felicitaciones. Creo que aunque buscaba finales tristes... hoy me quedo con el tuyo y leeré gustosa tu blog.

    P.D Me encantan tus florecillas. Me encantaría tener una.

    Un abrazo.
    Eli.

    ResponderEliminar
  17. hooooooooooola Monikita !!
    me sumo a Opiniones incorrectas y a Marta Max, y además quiero leer el otro blog...

    beso enorme Gallega Loca
    Silvi

    ResponderEliminar
  18. Pues me parece muy bien, fijate en mi, yo empece a escribir despues de la enfermedad, aunque siempre digo que un blog en la epoca de mi Leucemia me hubiese venido muy bien, ahora es el momento que cuentes tus historias, de persona sana, a mi me hace muy bien, y tus experiencias a partir de ahora, estoy seguro que las viviras con mucha más intensidad. Animo y a escribir saludos

    Rosabel

    ResponderEliminar
  19. Hola! Primero de todo felicitarte por superar esta dura enfermedad.
    En cuanto a cambiar de blog, creo que seguir este blog mostraría un antes y un después en tu vida.
    La evolución después de tu gran triumfo. Si alguien ve en tu blog una afición tuya(ganchillo)no es lo normal? Es lo que te gusta y creo que si hay alguien que pueda pensar que se te ha ido la cabeza, como tu dices, es que no sabe apreciar algo tan humano como disfrutar la vida, y con ello las pequeñas cosas que te gustan.
    Felicidades por tu nueva vida y disfrútala!
    Desde mi blog intento que cada día haya más gente como tú, que pueda contar que un dia lo superó.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  20. Hola!
    Al final he encontrado un rato... para escribirte. Yo creo que ordenaría el blog ya que el ganchillo ha sido tu terápia junto con el blog. La enfermedad se ha superado y el que busque en internet dará con el blog que le podrá ayudar. No la tocaría la verdad. Me gusta la sugerencia de Marta Max, abreviar el título y ponerle "y más".
    De todos modos, lo que decidas es la decisión acertada. Te ha de llenar a ti.
    ¡Besos guapa!
    orhibat

    ResponderEliminar
  21. Estoy de acuerdo contigo, pero yo ya es que te sigo porque te aprecio ""muncho""", así que abras el blog que abras avísanos para seguirte.

    Un beso con sabor a mar.

    ResponderEliminar
  22. Hola Monika !...yo te conoci por aqui con tu enfernedad y le doy Gracias a Dios que la superastes .Aqui te conoci y creo es un lugar con raices desde ''una herida hasta su sutura y la curacion''...porque no hacer el blog con otra etapa de tu vida....un renacimiento y tus tejidos....porque me consta ....que tejes divino y fue una de tus medicinas indirectas pero creo lo fue....de todas maneras respeto tu desicion ....a donde vayas te sigo....Fue mucho lo que hemos compartido...se formo una linda amistad que YO valoro muchisimo y te aprecio un monton......asi que algo saque de este blog y muy lindo...te quiero mucho y te sigo a donde vayas....:0)

    ResponderEliminar
  23. Hola Monikita! cómo van los preparativos del viaje?... abriste otro blog al final'... contanos

    muchos besos!

    Silvi

    ResponderEliminar
  24. Hermosos!!! Muchas gracias a todos por vuestros comentarios... Estoy pensando qué hacer todavía... Pero muchas gracias por estar ahí. Me sirve de mucho.

    ResponderEliminar